امتحانی که فکر می کردم بیفتم، بالاترین نمره کلاس شدم. آخرالزمان شده است.
دو امتحانی که فکر می کردم نمره خیلی خوبی می گیرم (در حد کامل)، به شکل غیرمنتظره ای خوب نشدم.
پس از سال ها درس خواندن، احساس می کنم این ترم تنها ترمی است که دارم مثل آدم "زندگی" می کنم. یعنی بر خلاف سال های اخیر یک روز کامل (پنجشنبه) را آفِ آف می شوم: تا جایی که امکان دارد می خوابم. بین یازده و دوازده ظهر بیدار می شوم. می‌روم حمام ( یا آرایشگاه در صورت لزوم)، روزنامه شرق با ضمیمه می خرم، نان می خرم. می آیم خانه و بی خیال دراز می کشم، روزنامه را ورق می زنم. به خصوص صفحات ضمیمه را می خوانم. وب گردی می کنم، گوگل ریدر می خوانم تا جانم در آید. چند کتابی که این ور آن ور به گوشم خورده که کتاب های خوبی اند سرچ می کنم ببینم ملت چه نظری دارند تا وسط هفته یا بعدا بخرم. کتاب هایی را که در هفته های پیش (به همین طریق اخیر) خریده ام می خوانم. بعد از ظهر باز می روم خرید، این بار میوه و لبنیات و غیره. می آیم خانه، یا کتاب می خوانم یا اگر فیلم جدیدی به دستم رسیده باشد می بینم و بعد سانس دوم وبگردی را شروع می کنم. تا شب شود و بخوابم.
کتابی که این پنجشنبه تمام کردم کتاب "کلیسای جامع" ریموند کارور، نشر نیلوفر بود. تصوری که از داستان کوتاه داشتم به کلی به هم خورد: این که لزوما باید در پایان داستان یک اتفاق غیر منتظره بیفتد یا معمایی حل شود، خلاصه به عنوان خواننده احساس رضایت کنی. در داستان های کارور از این خبرها نیست. آخر داستان گیج می خوری که چی شد؟ تجربه جالبی بود.
پی نوشت: نتیجه اخلاقی این که این دانشگاه لعنتی نگذاشته بود یک روز در هفته را در این چندین ساله به دلخواه خودم سپری کنم!

* عنوان این پست، از دیالوگ های فیلم Paranoid Park است. جایی که قهرمان داستان دارای عذاب وجدان ویران کننده ای در درون خود است و از هم کلاسش کمک می خواهد، این جمله به او گفته می شود. در انتهای فیلم، او نامه را می سوزاند.

فردا سالگرد شهادت حضرت فاطمه است. به راست یا دروغ، عمر بن خطاب (خلیفه دوم) را قاتل فاطمه می دانند. بگذریم که همان ها او را قاتل محسن بن علی (که فاطمه او را باردار بوده!) می دانند.
به این مناسبت و شاید مناسبت های دیگر، یک روز به لعنت عمر بن خطاب از سوی شیعیان اختصاص دارد که هنوز هم در نقاطی از کشور اجرا می شود. با این که علی یازده سال در زمان خلافت عمر مثل یک شهروند زندگی کرد و نقل است که در مناظره هایی که به دعوت عمر برای مقابله با مسیحیان و دیگران اجرا می شده شرکت می کرده است.
به عمر بن خطاب فکر می کردم یاد حکایتی که از او نقل می شود افتادم:
" در جنگی در زمان خلافت عمر، سپاه اسلام پیروز شد و پارچه هایی به غنیمت برد. چند روز بعد دیدند عمر از همان پارچه ها برای خود جامه ای دوخته است. از آنجا که عمر چارشانه و درشت هیکل بود، مسلمانان نزد عمر می روند و اعتراض می کنند که با آن پارچه ای که از غنایم به هر فرد رسید تو نمی توانستی چنین جامه بلند و گشادی برای خودت تهیه کنی و حتما بیش از سایر مسلمین از پارچه استفاده کرده ای! عمر پاسخ داد که من به اندازه بقیه از غنایم بهره برده ام، ولی برای تهیه این جامه، از غنیمت پارچه فرزندم هم استفاده کردم و این جامه را توانستم تهیه کنم. معترضان نزد فرزند عمر رفتند و پس از اطمینان از صحت این قضیه پراکنده شدند."
پی نوشت 1: نکته در عدالت و برابری نیست، نکته در رفتار مدرن مسلمین در قبال حاکم و پاسخ خواستن از او است. از آن مهم تر آن که عمر به عنوان خلیفه مسلمین خود را موظف به پاسخ گویی به مسلمین می دید! یادمان نرود در زمان خلافت همین عمر بود که مسلمین ایران را فتح کردند و عمر می توانست رفتاری مثل یک شاه در قبال معترضان داشته باشد.
پی نوشت 2: در این پندارم که آیا هیچ یک از شیعیان زمان ائمه (و به ویژه امام علی به عنوان خلیفه) آیا در قبال رفتار او از او پاسخ خواسته بودند؟